Żagle pełne wiatru

Zmiany, zmiany, zmiany. Wszystko niby po staremu, ale jakże inaczej. W Radzyniu na trzecią kadencję wybrano burmistrzem Witolda Kowalczyka. Co zostanie po staremu, a co się zmieni? Pokaże czas, wola nowego/starego burmistrza i ludzi go otaczających. Pewnym jest, że Radzyń potrzebuje zmian i przez najbliższe 4 lata naprawdę można zrobić wiele.

Zapiać, gęgać, kwiczeć

W bliskim sąsiedztwie wystawiono mi niedawno ładną całkiem kamienicę. Ulica Warszawska w Radzyniu Podlaskim to, na przestrzeni 200 metrów od kościoła Św. Trójcy, ścisłe centrum miasta. Kamienica w swej formie wpisana została zatem w otoczenie (po części stare i zabytkowe). I tu bajka mogłaby kończyć się szczęśliwie. Niestety – kamienicę przeznaczono pod wynajem i handel. 

A co robią dzisiejsi najemcy i handlarze, kiedy to jedynie na formę budynku trzeba mieć zezwolenia, a kształt umieszczanych szyldów i reklam wszyscy wpływowi mają w d%*!e? Reklama dźwignią handlu – zafajdają więc fasadę banerami, a co – wyskoczy ktoś? Reklama kwiczeć ma! I tak mieszkamy w chlewie, przyszłość widzimy jak świnia niebo, a sensownych zdań słuchamy jak świnia grzmotu.

Bardzo długie zaręczyny

Zanim zostałem mężem swojej żony wielokrotnie próbowałem wyobrazić sobie nas za następnych pięć, dziesięć i pięćdziesiąt lat. I udawało się to! Czułem tę przyszłość i odnalazłem się w niej. Dziś jesteśmy już razem wiele lat, a mój obraz wspólnej przyszłości, choć zmienia się, to wciąż bliski jest ówczesnej ostrości, jest równie dobry i optymistyczny.
Czy w ten sposób można pomyśleć o miejscu? Znaleźć się gdzieś, poznać budynki, place, ulice, mieszkańców i ich historie, a potem wyobrazić sobie siebie w tym za lat pięć, dziesięć i pięćdziesiąt?
Kiedy wyobrażałem sobie przyszłość moją i żony wiedziałem już, że jest wspaniałą osobą, obdarzoną dobrym charakterem, zdolną i czułą. Tego oczekiwałem po kobiecie z którą chciałem spędzić życie. Poznałem jej potencjał, dodałem co dobrego mogłem dać od siebie i zaczęliśmy krok po kroku budować to co sobie wyobraziłem. A może wspólnie sobie to wyobraziliśmy?

Pnioki, krzoki, ptoki

Na pnioki, krzoki i ptoki ludzie zwykli dzielić się ponoć na Podhalu i Śląsku. Stamtąd powędrował ten podział w inne zakątki Polski – również do Radzynia Podlaskiego. Pnioki to urodzeniu w danym miejscu, znający je jak własną kieszeń… rutyniarze. Krzoki to zasiedziali przybysze, którzy w danym miejscu zamieszkali i założyli rodziny. Ich ogląd rzeczywistości z czasem traci swą początkową ostrość. Wtapiają się w tło. Ptoki to z kolei osoby wnoszące świeżość i zmiany – czasem takie, których pnioki i krzoki nie akceptują – jednak nadające sytuacjom impet.